Zachtjes leun ik achterover in het ongemaaide gras, waar de wind langzaam doorheen beweegt. Het lijkt wel of het gras mij daardoor langzaam in slaap probeert te fluisteren. Hoog boven mij zie ik het silhouet van een grote kiekendief, rondcirkelend op zoek naar een maaltje. Ik heb vanmiddag even vrij genomen van alle hecktiek. Zelfs mijn telefoon heb ik – heus waar – even af gezet. Het is gewoon een heerlijk rustige zomermiddag en ik heb even tijd genomen om er met mijn dochtertje op uit te trekken. Het water van het Lauwersmeer schittert onder de stralen van de zon.

Ik geniet van dit zeldzame rustmoment. Mijn dochter ligt in het zonnetje, op de i-pad een filmpje te kijken. Gelukkig met de koptelefoon op. Alleen haar gegrinnik zo nu en dan maakt haar aanwezigheid merkbaar.

Ik moet even terugdenken aan gisteren en vanochtend. Veel drukte, maar ook veel redenen om tevreden te zijn. Mijn netwerk heeft er een waardevolle deelnemer bij gekregen, en ik heb een leuke afspraak weten te realiseren. Daarbij is mij ook nog eens gevraagd om een artikel te schrijven voor ons landelijke partij blad. Ook dat laatste is natuurlijk erg leuk om te doen.

Ik reed daarnet nog door Sauwerd. Het hangt er helemaal vol met spandoeken voor Ranomi. Onze verse Olympisch kampioen. Men is daar met z’n 1.200 inwoners heel trots op haar. Gek is dat, de schaal waarop men feest kan vieren om zaken. Ik woon inmiddels ook al weer bijna 10 jaar in Groningen. Zou ik er dan trots op moeten zijn dat een Groningse Olympisch kampioen is geworden? Ik besluit mij aan te sluiten bij de groep van onze kroon prins W.A. van Oranje. Die is trots omdat het een Nederlander is, en dat ben ik in elk geval ook!

Mijn overpeinzingen worden weer even verstoord door een korte grinnik van mijn  dochter… In de verte hoor ik een paard snuiven, gevolgd door het heftig blaffen van een hond. Nou ja, hond. Het is zo’n opgewonden rugzak model, je kent ze wel. Veel lawaai maar weinig … Nou ja, er zijn nu eenmaal mensen die ze leuk vinden denk ik dan maar.

Ik verzink weer even in gedachten. Wat zou Kofi Annan nu aan het doen zijn? Zijn bureau leeg ruimen? Zou zo’n man, die doorlopend over de hele wereld reist, überhaupt een bureau ergens hebben staan? Gek zo’n gedachte. Daar sta je eigenlijk nooit bij stil. Ik vond de reactie van Poetin, op zijn vertrek, trouwens wel wat vreemd. Juist door de veto’s van onder andere Rusland moest Annan de ongelijke strijd opgeven.

Wil je trouwens veel bezoekers op je web-site? Misschien is het een idee om zo’n “anti zakkenvullers”  knop op je site te plaatsen. Het leidt uiteindelijk nergens toe, maar je trekt er wel veel publiek mee. Waarom zou Geert zich druk maken om de hoogte van de salarissen voor ambtenaren en Europese politici? Hij is toch gewoon tegen de EU punt uit? In dat geval is toch elke Euro er 1 teveel? Ik moet wel toegeven dat hij telkens weer slim genoeg is om in te spelen op heersende sentimenten. Los van het feit dat hij nooit het volledige verhaal lijkt te vertellen. Door hoeveel manden moet Geert nou toch vallen, voordat iedereen echt ziet waar hij mee bezig is? Jammer, want zo trots als ik mij voel als een Nederlander Olympisch goud haalt, zo schaam ik mij als ik buitenlanders over “onze Geert” hoor praten.  Ik kan nauwelijks uitleggen dat het zeker MIJN Geert niet is.

Papa! Hoor ik plotseling naast mij. Papa, gaan we zo een ijsje eten? Blijkbaar is Nanny McPhee afgelopen! Natuurlijk lieverd, nu meteen. De grote glimlach op het gezicht van mijn achtjarige blonde schat laat mij direct alle andere zaken vergeten. Ik ga nog even van deze mooie zomerdag genieten!